من در حال کار به عنوان کارآموز در کالج دندانپزشکی دولتی ایندوره بودم که این ویروس در کشور ما شیوع پیدا کرد و ضرب وشتم جلوی ما را ایجاد کرد. بیمارستان دندانپزشکی به دلیل قفل شدن تعطیل شد اما از ما خواسته شد که داوطلب انجام وظیفه COVID شویم. در 31 مارس ، ما آموزش رسمی خود را داشتیم و از اول آوریل با CMHO کار نمونه گیری را شروع کردیم.

از آنجا که این کار کاملاً مخاطره آمیز بود و من نمی خواستم به هر طریقی احتمال خانواده ام را در معرض این ویروس قرار دهم ، تصمیم گرفتم خودم را جدا کنم تا اینکه به کار نمونه گیری ادامه دهم. در همین حال پدر من که یک جراح نیز هست برای انجام وظیفه اضطراری فراخوانده شد. در اواخر ماه مه ، یک بیمار از پدر من آزمایش کرونا مثبت داد و بنابراین پدر من مجبور شد خود را آزمایش کند. وقتی نتایج مثبت برگشت ، همه ما شوکه شده و بسیار ترسیدیم. قبلاً برای خانواده های بی پایان از همان رویه ها پیروی می کردم ، هرگز فکر نمی کردم که مجبور باشم این سختی ها را با خانواده خودم پشت سر بگذارم!

همه ما باید خودمان را آزمایش می کردیم و در حالی که خوشبختانه بچه ها تست منفی می گرفتند ، متأسفانه آزمایش مادر ما مثبت بود. بدون علامت ، هر دو در دو اتاق جداگانه در خانه جدا شدند و خانه ما محصور شد و به مدت 17 روز هیچ کس اجازه ورود یا خروج از آن را نداشت.

ما مادربزرگ و مادربزرگ خود را در همان ابتدای قفل به خانه خود منتقل کرده بودیم تا آنها را از هرگونه آلودگی دور نگه داریم و بنابراین حتی آنها اجازه ملاقات با ما را ندارند. بنابراین فقط من ، خواهر کوچکترم (17 ساله) و برادر کوچکترم (12 ساله) از خانه ، والدین و حیوانات خانگی خود شارژ می گرفتیم.

صادقانه بگویم دو روز اول واقعاً وحشتناک بود اما ما تصمیم گرفتیم که باید جبهه ای محکم برای والدین خود بگذاریم تا آنها را از این زمان سخت عبور دهند و بنابراین کارها را تقسیم کردیم و شروع به این سفر کردیم که صادقانه یک تجربه تغییر زندگی بود ، مقابله با یک روز در یک زمان این باعث شده همه ما به عنوان یک خانواده هرگز به هم نزدیکتر شویم. ما صبح ها موسیقی را پخش می کنیم تا جو را شاد کنیم ، انواع مختلفی از غذاها را برای بالا بردن روحیه کلی خانه درست می کنیم و فقط چهره ای شاد به پا می کنیم تا به آنها نشان دهیم که می توانیم از پس این مسئله برآییم.

چند روز اول برای پدر و مادرم بسیار بد بود ، چند علامت شروع به نشان دادن کرد و بیقراری گرفتار شدن در یک اتاق در تمام روز تنها به آنها رسید. با این حال ، آنها مدتی به آن عادت کردند و وقتی علائم فروکش کردند ، از نظر جسمی و روحی بسیار بهتر شدند. ما اطمینان حاصل کردیم که همه وعده های غذایی را با هم می خوریم ، حتی اگر آنها مجبور بودند در اتاق های خود غذا بخورند ، اما آنها نزدیک در می نشستند تا ما بتوانیم یکدیگر را ببینیم.

بعد از 17 روز ، همه ما دوباره آزمایش شدیم و این بار نتیجه خوشبختانه برای همه ما منفی بود. من انگیزه بیشتری پیدا کردم که اکنون دوباره به کار خود برگردم و پس از دیدن تأثیر دست تاج تا حد ممکن به افراد بیشتری کمک کنم و از همین رو روز بعد وظیفه خود را از سر گرفتم.

توصیه من به کسی که شخصاً یا در کنار خانواده خود با چنین شرایطی روبرو می شود این است که تحت شرایط موجود ، خود و اطرافیان را تا آنجا که می تواند مثبت و خوشحال نگه دارد. زمان سختی است اما این نیز باید بگذرد.

همچنین به عنوان یک کارمند مراقبت های بهداشتی که هر روز واقعیت را مشاهده می کنید ، لطفاً مراقب باشید و این بیماری را آسان نگیرید. ما به عنوان یک خانواده بسیار خوش شانس بودیم که هیچ عواقب جدی نداشتیم اما بسیاری از خانواده ها آنقدر خوش شانس نبودند. بنابراین در امان باشید و تمام اقدامات احتیاطی لازم را انجام دهید.


آیا با COVID-19 مبارزه کردید؟ ما میخوایم همهچیزو دربارش بشنویم. ETimes Lifestyle تمام بازماندگان COVID را فرا می خواند تا داستان های خود را در مورد بقا و امید به اشتراک بگذارند.

ما تجربه شما را منتشر خواهیم کرد.