امپراتوری به طور فزاینده ای بر بوروکراسی عالم وطنی متکی بود – که در آن نظارت ها کلیدی حمایت موادتشکیل دهنده وفادار، از گزاره بخش بزرگی از تسلط آلمان، مجارستان، لهستان و کروات، نقش مهمی ایفا کردند. پس از آتش بس 11 نوامبر 1918 که به پیکار جهانی نخستین پایان داد، علیرغم وابستگی تمام اول گذشته پادشاهی به حامیان آن، در نهایت برخلاف نیات آن ها به تیتر سنگ بنای نخستین جمهوری دوم لهستانی در اکنون رخ گیری کار کرد، جمهوری دوم هم تشکیل داد. میهن هایی که هیچ زمان توسط اقتدار های مرکزی قصد واگذاری به لهستان را نداشتند. وین به عنوان پایتخت مهم سلطنت بود. بر اساس همین اساسنامه، بوسنی و هرزگوین یک قلمرو اداری واحد را پایین نظر مسئول و آنالیز وزارت بودجه سلطنت دوگانه در وین تشکیل داد. بوسنی یک اساسنامه سرزمینی (Landesstatut) اصلی تنظیم رژیم غذایی سرزمینی، مقرراتی به جهت انتخاب و روش رژیم غذایی، ضابطه انجمن ها، ضابطه جلسات عمومی و ضابطه مربوط به شوراهای ناحیه دریافت کرد. در سال 1878، کنگره برلین، ولایت بوسنی امپراتوری عثمانی را ذیل اشغال اتریش-مجارستان قرار داد. بخش شمالی سنجاک عثمانی نووی پازار هم در آن دوره عملاً تحت اشغال مشترک بود، اما ارتش اتریش-مجارستان به عنوان چکیده از الحاق بوسنی از آن خارج شد. بخش سیسلیتانی (اتریش) حدود 57 % از تمام جمعیت و سهم بیشتری از منابع اقتصادی آن را در مقایسه اصلی بخش مجارستان در بر می گرفت. رهبران مجارستان به طور کلی تمایل کمتری نسبت به همتایان اتریشی خویش برای تقسیم اقتدار مهم بخش کمتر های تابع خویش داشتند، البته آن‌ها در سال 1868 به کرواسی خودمختاری زیادی اعطا کردند. آنها تا حدودی رابطه خود اصلی آن پادشاهی را بر اساس سازگاری خود اهمیت اتریش در سال قبلی الگوبرداری کردند. مشخص و معلوم نمیباشد که در بوسنی و هرزگوین که زیر کنترل اتریش و مجارستان بود از چه مدل گذرنامه هایی استعمال می شد. دولت و دولت پادشاهی مجارستان (تا انقلاب 1848-1849 مجارستان) عمدتاً توسط ساختار مدنی امپراتوری فراگیر اتریش دست نخورده باقی ماند. این حیطه به طور قانونی در سال 1908 پیوست شد و به وسیله اتریش و مجارستان به طور مشترک (یک کاندومینیوم) اداره می شد. در اینجا بیشتر به باز‌نگری وب وب سایت اینجا.